Madenciler – Wilfred Owen
Bir fısıltı vardı kalbimde
Bir kömür ahı,
Hasret dolu eski dünyanın
Ansıyabildiği demine.
Yaprakların masalını dinledim
Ve boğularak ölen eğreltilerin
Eğrelti-ormanlarının, bodur, muzip canların
Kır tanrılarından bile eski.
Ateşim gösterebilir kaynayan buhar tayflarını
Kadim kazanında Zaman’ın
Kuşlar yaz yuvalarını yapmadan evvel
Ya da insanlar çocuklarını.
Oysa kömür, madenin mırıltısıydı
Ve derinlerdeki iniltisi
Acı uykuya dalan oğlanların ve adamların
Bir nefes için kıvranan.
Ve ak kemikler gördüm cüruf yığınında
Sayısız kemikler
Onca kaslı beden alazlanmış
Hatırlayan yok adlarını.
Hepsi aklımda, Savaşın kara dehlizinde
çalışıp ölenler orada
Ölümün nam saldığı taşı kazarken
Barış yalanları arasında.
Avuntulu yıllar geçecek rahat koltuklarda
Kehribar odalarda
Yıllar uzatacak ellerini şen şakrak
Bizim canımızın koruyla.
Asırlarca yanacak zengin kömür
Ahımızla yüklü
Ilıklığıyla mayışacak hülyalı gözleri
Şarkılar eşliğinde
Ama rüyalarında bile görmeyecekler
Yerde yatan garipleri.
Wilfred Owen
Çeviri: İnan Mayıs Aru
Resim : Thomas Addison Richards
(İngiltere’de 1918’de Minnie Pit Madeni’ndeki patlamada yaşamını yitiren 155 kişinin anısına yazılmıştır.)
