Bir keresinde Alaska’da Koyuko Kızılderilisi genç bir üniversite öğrencisi bana şunu sormuştu: “Biz hayvanları yiyerek, onlara şarkılar söyleyerek, onları resmederek ve onların rüyalarını görerek onlardan güzelce faydalanıyorken onlar bunun karşılığında bizden ne alıyorlar?” Bu bence mükemmel bir soruydu; görgü ve adabımuaşeret meselesine parmak basıyor ve bunu hayvanların açısından dile getiriyordu. Ona şöyle dedim: “Ainu halkı geyik, somon ve ayıların müziğimizden hoşlandığını ve dilimizden büyülendiğini söyler. Bu yüzden balıklara ya da av hayvanlarına şarkı söyler, onlarla konuşur, şükranlarımızı sunarız. Törenler ve ritüeller düzenleriz. Derin dünyanın armağan ekonomisinde nakit performanstır.” Tabii ki “derin dünya” dediğimiz her biri kendi payına düşeni yerine getiren binlerce milyon yaşındaki kayalar, toprak, su, hava ve tüm canlı varlıkların dünyasıdır. “Nakit” borçlarımızı ödediğimiz araçtır. Hepimiz soluduğumuz havadan yediğimiz gıdalara dek her gün Derin Dünya’nın armağanlarını alırız. Peki, bu armağanların karşılığı nasıl ödenecek? Performansla. “Akşam yemeğinize karşılık bir şarkı.” Okumaya devam et →